Διηγαίματα

Κάτι τρέχει στα γύφτικα! Σιδεράδες, του Ηφαίστου παιδιά.. Καλαθοποιητες.. Κόφες, καλάθια, κανίσκια.. προ πλαστικής ζωής.. Καλάμι και λυγαριά στους αρμούς και στα χερούλια.. Είχε κι έχει λυγιες το πέλαγο... Πεντάφυλλες, μοβ λουλούδια, βαριά μυρωδιά. Είχα φτιάξει παλούκια, στηρίγματα, βίτσες.. Άφθονες κι απαξιωμένες.. Δεντρωνε καμία μετά από κλάδεμα έτσι για τον ίσκιο της αργατιας που κολάτσιζε αυγά βραστά, ψωμί με μυρμήγκια συνδαιτυμόνες. Στο φύτεμα, στο σκάλισμα, στο πότισμα.. - E.. Για ίσκιο καλή είναι.. -για το σύνορο με το Μενέλαο την κρατάω, αλλιώς θα την έκαιγα.. -Κούφιος βλαστός, σα χαρτί καίγεται. -Αυτή κι η συκιά ούτε για τ φωτιά δεν κάνει και καλά η συκιά έχει τα σύκα, αυτή τι έχει? Τον τόπο πιάνει!!. Απ τ' στροφή τ' Μπεσα απ την Αμφιλοχία ερχόμενο φάνηκε καραβάνι.. Πλησίαζε, παράτησα τις αρμάθες κι ανέβηκα στην ταράτσα να δω.. Μαύρα άλογα, κάρα άλλα κάμπριο, άλλα σκεπασμένο θολωτά με πανί βρώμικο, γκρίζο.. -Γυφταιοι είναι, ανήγγειλα πρώτος το νέο.. -Σταμάτησαν? -πάνε

 Το φως πανω στις κοκαλες  του προαυλιου του σχολειου λαμπυριζε τα πρωινα του χειμωνα. Νυχτες με ξαστεριά, αταβανωτο το χειμωνιατικο, μουσικη πνευστων μεσα  απ τα κεραμιδια.. Ο Γιωργος ο συμμαθητης μου και γειτονας εσπαζε την κοκαλα του βαρελιου  βουτουσε το προσωπο του, νιβοταν  σκουπιζοταν απο πετσετα με κροσσια και ξεκιναγαμε για το σχολειο. Επομενη κοκαλα στης Θεια Ξενης την πετρινη γουρνα,μια βραχωδη γουρνα σα μεγαλο γουδι.. Μ ειχαν ζαλισει με τη γεωμετρια και τη συμμετρικοτητα της χιονονιφαδας, αν δε δεις με μελανιασμενα χειλη, παγωμενα δαχτυλα τις ραβδωσεις του παγωμενου νερου στην πρωινη σου πορεια για το σχολειο δεν εχεις δει τίποτα !! Τις παταγαμε με δύναμη, τις πετροβολαγαμε για τη χαρα της ρωγμης, της αναπαντεχης, χαοτικης διαθλασης!! Ο ηλιος που εβγαινε απ τον Πεταλα γονιμοποιουσε τις κοκαλες..  Υγραινονταν σιγα σιγα, το τακούνι μου τις χτυπουσε υπο γωνια, σκοπελοι οι γυαλισμενες από ποδια χωριανων μου πετρες!! Λευκες γραμμες,... λευκες?  Ειναι λευκο το νερο? Λευκος ειναι