Διηγαίματα

 Ειχε κόψει ενα ευθυτενες ραβδι απο λυγια(λυγαρια), ειχε πολλες το πέλαγος.. Παλιοτερα λυγιες είχε μονο στους οχτους αναμεσα στα καλλιεργημενα χωράφια. Θαμνοι μ ωραία λουλουδια μωβ, πενταφυλλες , βαρια μυρωδια.. Ο μπάρμπα - Γιώργος σε μία μπρος στην αυλή του, εκοψε τα παραπλευρα κλαδιά, την εκανε δεντρο, αρμαθιαζε πολυτεκνη οικογένεια στον ισκιο της.  Μετα που εκαναν τις διωρυγες για να χουν βαθος αντλησης γιομισαν τα πρανη τους με λυγιες..  Λυγιες με φωλιες πουλιων,  οταν ερημωσε η περιοχή, οταν παραδόθηκε η ζωη κι η εργασια σε πλατφόρμες του ΟΣΔΕ Παραφυλαξε να λείπει κι ο τελευταίος τσοπανης που εβοσκε την ερημη λιμνη.  Διαλεξε το χειροπριονο, η ψαλιδα δεν θα κοβε ευκολα τη διαμετρο που είχε στο μυαλο του.. Χώθηκε μες τη ζουγκλα των λυγιων,  κοιταξε απ τη ριζα μεχρι την κορφή.. Δυο - τρια ξεχώριζαν.. Ευθυτενη, χοντρα,  καταλληλα για την παλάμη του,  να υποστηριζουν τη μεση  στην οδοιπορια του,  να φοβεριζουν τ αδέσποτα σκυλια, να δειχνουν τον ουρανό.. Επιτόπου το ξεφλουδισε με το σου

 Τον τιτλο πρόσεξα  οταν μπηκα  για δουλειά στο βιβλιοπωλείο.. 1 Νοεμβρη ειχα αργησει, απ το Σεπτεμβρη στην Αθήνα για σπουδες.. Έπρεπε να βρω  δουλειά  ν απαλλάξω  τον πατερα του απ τα  εξοδα, απ τα χρεη.. "Ερχεται βαρυς χειμωνας" μου  πε στο κατευόδιο,  "μην παρατήσεις τη σχολη, αλλά βρες και καμμια δουλιτσα του ποδαριου" Δεν ήταν στη βιτρινα, σ ενα παγκο ηταν μεγαλο , εκδόσεις Παπαζηση  Μ ενα μολυβακι και μια γομα μου ειπαν ν αλλάξω  τιμες στα βιβλία. -Σ ολα; - Σημερα στις εκδόσεις "Καστανιωτη" κι αυριο στον" Παπαζηση " , στειλανε νεο καταλογο, λιγα εχει ο" Παπαζήσης"   Λογοτεχνια, δοκίμια, λευκωματα, πήρα  και το σκαμπω για τα ψηλα ραφια.. Τιτλοι, ονοματα συγγραφεων μου  διναν χερι γνωριμίας.."χαρηκα που σας γνώρισα" Κλεφτα, κοιταζα  και τ οπισθοφυλλο.. Ετσι για την αυριανη, μεθαυριανη, μελλοντική δυνατοτητα να ξερω  να προτεινω  κι εγω   ενα βιβλιο, να πουλήσω ενα βιβλιο Μπαιναν - βγαίναν πελατες..  Με τα χερια εγραφα -εσβ

 - Με θυμάστε Κύριε ; "Για να με λεει κύριο μάλλον τον είχα μαθητή ", σκέφτηκα αστραπιαία. Δε κρατώ ονόματα ούτε πρόσωπα,  κρατώ εικόνες, καταστάσεις, τη συναισθηματική εμπλοκή , το κλιμα της τάξης, φυρανε και το μυαλό μου.. "Πόσο ανόητο να μη θυμάμαι  πρόσωπα , Πόσο άσχημα θα νιώθει τώρα ", δε  πρόλαβα να μ' ενοχοποιήσω κι άλλο , ξαναμίλησε μπρος στη σαστισμάρα μου.. -"Το κίτρινο πουλάκι είμαι ", ήμουν στην πρώτη , εσείς είχατε μεγάλη ταξη .. Πάτησε το "κουμπί " μου, εικόνα! Τον κοίταξα βαθύτερα , ναι,  ταξίδεψα καμιά δεκαριά χρόνια πίσω, αίθουσα πρώτης τάξης , αριθμογραμμες, φωτογραφίες παιδιών, κόκκινες καρέκλες και θρανία, φατσούλες μ' ένα ή δυο νεογιλά πεσμένα .. -Λείπει σήμερα η κυρία σας και θα σας κρατήσω εγω, δεν πολυακουσαν τη διευκρίνιση .. Είχαν βγάλει  τη "γλώσσα " εκτός από τ' αγόρι με τη φράντζα , την πεταμένη τσάντα , το βλέμμα απορίας.. Άνοιξαν βιβλία όπως κάθε μέρα,  κασετίνες.. -Να κάνω ανάγνωση κύριε ; έν

 Ηρθε να βοηθησει στις ελιές.. Φιλος του Πατερα, σόι μας, δεν πολυκατάλαβα.. Απ αλλο χωριο.. Ειχε παει και  στη Γερμανία μετανάστης.. Νωρίς το βραδυ αραξε στη δεξια γωνιά απ το τζάκι, εκει που καθόταν ο πατέρας.. Αυγα τηγανισε η μανα μου κι εριξαν και κατι πολυτριχια στο τζακι να ψηθουν.. Πεντακοσιαρα μπουκάλα με φελλο,  κόκκινο ημιγλυκο απ την αχάια κλαους.. Ποτηρακια μικρα λεια,  χωρίς ραβδώσεις μες τα χοντρά του δαχτυλα, στα μαυρα νυχια του... -Εις υγειαν λοιπόν, καλη "λαδιά" !!.. -Βιβα Χρηστο, φχαριστω που ηρθες, θα φωναξω και κανα δυο αργατες αυριο να το παρουμε φαλάγγι! -Θελει σύστημα,  αυτο μ εμαθαν οι Γερμανοί, πειθαρχια, δουλεια.. δουλεια, τα χουν οργανωσει ολα τελεια, μηχανη ολη η κοινωνία.. Σε μια ξυλινη κολονα που στηριζε το ταβανι η πλάτη μου, σε ενα  μαυροκοκκινο στρωσιδι στο πατωμα το μισο κορμι μου. -Τέλειο δεν ειναι τιποτα, κάπου θα "σκάσει" κι αυτουνων το προβλημα.. Ψελλισε αδιάφορα ο πατερας  Ερεε το κρασι,  καρβουνιασαν τα κουτσουρα, κοκκινα, καυ

 Σχηματα του κοσμου. Η ευθεια της Παπαστρατου,  το τριγωνο της πλατείας Φλεμιγκ, ορθογωνιες πλακες στα πεζοδρόμια.. Στερεά της ζωης μας. Τα "Παπαστρατεια εκπαιδευτηρια" ορθογωνια παραλληλεπιπεδα, κυψέλες, μελισσουλες τα παιδια. Κυβοι τα δωματια τους.  Σφαιρα διογκουμενη εκ των εσω η γνώση, μπαλονι που φουσκωνουν πνευμονες κουρασμένοι, φοβικοι.. Ενας πνεύμονας οι γονεις,  ο αλλος οι δασκαλοι... Κύλινδροι οδοστρωτήρα,  ισοπεδωτη γαιων οι διαταγες, οι εγκυκλιοι, οι ματαιωσεις των γονιών..  Ο Ευκλείδης στο επιπεδο,  Αιγυπτιοι αρχιτεκτονες στον ογκο, η πυραμιδα, ο Χεοπας, η σφιγγα.. Σφιγγα η γνωση, αντιστεκεται, δεν παραδιδεται ευκολα,  βάζει τρικλοποδιες, γριφους, κοσμικες δυσκολίες.. Αινιγματα.. "Κοιταξτε τον ουρανο!" είπα.. -Γιατι; -Αν εχει συννεφα, ειναι το νερό σε αερια κατασταση   -Ειναι καπνός κυριε. -Ο καπνος ειναι απο φωτια, απο καυση.. Δεν καίγεται κατι..  "Καυσις Καρδίας" - Καταδυθηκες ποτέ στην καρδιά σου ;  με ρωτησε στο κελι του -Βλέπω σφυγμο, κόλ

 Αγάπη ιαματικη.. Με κουραση ψυχικη, έφερε τα χερια στο εμπροσθιο μερος των μηρων της, γλιστρησαν οι παλαμες πάνω στη μαυρη φουστα της.. Στα λυγισμενα  γονατα σταματησαν,  ελαφριά κλιση του σωματος να φέρει το προσωπο της στο υψος του παραθύρου τ αυτοκινητου.. -Η γιαγια του Νικολάκη ειμαι.. -Α.. Γεια σας.. -Εγω το μεγαλωνω, τα παράτησε η μανα τους. Δεν ειχα στριψει το διακόπτη.. Τραβηξα χειροφρενο. Μικρόσωμη, λιποσαρκη, κάπως χλωμή στο πρόσωπο,  αλλα και στα δάχτυλα, τα πρόσεξα οπως τα χε γαντζωσει  στο μισο τζάμι τ αυτοκινητου  Κατεβηκα αν και στο επόμενο χωριο με περιμενε μια δασκάλα απ το Δροσατο του Κιλκις να την κατεβασω Αγρινιο.. Πληρωνε τη μιση βενζίνα.. -Ούλα εγω τα πληρωσα δάσκαλε σ αυτη τη ζωη.. Δε με πειραζει, χηρεψα νωρις, πεντε παιδιά.. Τεσσερα και μια κοπέλα.. Πισωπατουσε, εψαχνε καπου να καθισει.. Η μαντρα της περιφραξης του προαυλιου στενη, φαινοταν κι απ το χωριο..Θα λεγαν κουβεντες. Γυρισε πλάτη και γρηγορα κατεθυνθηκε στα τρια σκαλια της εισοδου του μονοθεσιου.. Στεν

 Στην αγωνια της νοηματοδοτησης της αχαμνης ζωής μας... Ποσο ζηλευω τους ικανοποιημένους με τα επικαιρα κι αρα βραχυβια  ψέμματα.. Τα προσωπικα, τα πολιτικα, τα φιλοσοφικα..  Βιαια οι περισσοτεροι και μ εγωισμο ανακοινώνουν θριαμβους.. Αλλος δαπάνησε το βιο του να κανει επιχείρηση, λεφτα, ακίνητα.. Λεηλατούν την περιουσία τα παιδια του..  Τα κυνηγαει με τη μαγκουρα, παρεμβαινει, χάλασε και τους γαμους των παιδιών του.. Άλλος δαπάνησε το βιο του στα κοινα, στην πολιτικη. Διαβασε, μελετησε θεωρητικους, βγηκε στην πλατεια, στα σοσιαλ μηντια ανακοίνωσε με επαρση τη βεβαιότητα του, απειλησε μάλιστα κσι τους μη κατανοουντες τη δικη του πορεια κι άποψη.. Τους κυνηγαει μ ενα τομο, βαρυ κι ασήκωτο, δερματοδετο απ το "Ευαγγελιο" του,τον κραδαίνει απειλητικα μπρος στο πρόσωπο τους. "Θα σας σπάσω τα δόντια αν δεν προσκυνησετε την αλήθεια μου"  Άλλος εκλεκτικος, χαβιάρι, βοτκα, ποιηση, ερωτισμο, κινηματα, μοδες, μοδες.. Θα επικηρυξει(Wanted) ο, τι δε συναδει με την εβδομαδιαία γ

 Επιβιβαση σε καΐκι στον Αστακο για το πλησιέστερο των Επτανήσων.. Σκληρη απ τη μοιρα υποχρέωση τον ανάγκαζε να παει εκει.. Επιβιβαση χαράματα σ ενα ταξι με αμιλητους συνεπιβάτες για νοσοκομειο της Αθήνας..  Επιβιβαση σε λεωφορειο του ΚΤΕΛ Αιτ/νιας  στην πλατεια Ξηρομερου. Ομορφο κοριτσι, ρωτουσε τον οδηγό πού ειναι το χωριό Ξηρομερο. -Δεν υπάρχει χωριο Ξηρομερο, τι ψάχνεις;; -Ενα παιδι, φίλος μου, τ αγορι μου.. Απ το Ξηρομερο μου πε οτι ειναι, στην Αθήνα τον γνωρισα, εφυγε ξαφνικά, ήρθα να τον βρω.. Επιβιβαση με στολη εξοδου ασιδερωτη, μάτια κοκκινα απ το κλαμα, εσερνε το "λουκανικο" τού Στρατου.. -Λείπουν 47 δραχμες, ζητιανεψα τα υπόλοιπα σε"σειρές  μου" στο λοχο, ηταν αναπάντεχο.. Εχασα τον πατερα μου, πρέπει να φτασω απόψε Λάρισα, θα ρθουν απ το χωριο να με παρουν. -Επιβιβασου φανταρε μου! Και γυρισε αλλού το κεφάλι με το πηλικιο και το κοκκινο σειριτι., ο σταθμαρχης του ΟΣΕ στην Ξάνθη.  Επιβιβαση σε τρόλεϊ με μια πτυσσόμενη βιβλιοθηκη παραμασχαλα  που αγορασε σ

 Κοιταξε πισω μεσα απ το τζαμι της πισω πορτας ενος γκρι ταξί. Μυριζε τσιγαριλα, πλαστικιλα μυριζε και λιβανι το "ΑΓΟΡΑΙΟΝ" Στην πόρτα του οδηγου και του συνοδηγου η κυκλικη σταμπα, μπλε πάνω στο γκρι του αμαξώματος.. Κυκλικα εγραφε:  "Εδρα Κατουνα Ξηρομερου" Οριζοντια σα διαμετρο στον  κυκλο εγραφε ΑΓΟΡΑΙΟΝ. Φθαρμενα, ξεβαμμενα τα γράμματα, το χρωμα, το χερούλι της πόρτας.. Λασπωμενοι οι τροχοι, οι λασπωτηρες με τα φωσφοριζε κίτρινα αντανακλαστικα.. Λασπωμενα τα σκαρπινια του οδηγου..  - Πού πάμε;  -Παπαδατου.. -Ηταν φίλος σας;; - Μη φευγεις ακόμη, να δω την αυλή, το σπίτι, τη σκάλα Άσπρη σκάλα, καμαρα, μεγάλα παράθυρα ξεβαμμενα, φθαρμενο το ξυλο, κάποτε ηταν γκρι τωρα μαυροσαπια,.  Άσπροι σαν αλατι οι τοίχοι, η μάντρα, τα πεζουλια της αυλής.. Βιαστικα εφευγαν κι οι τελευταιες μαυροφορες, δεν κοιταζαν πισω.. -Πάμε!!. διεταξε ξεψυχισμενα,  γυρισε το κεφάλι του μπρος. Κρεμασε τ αριστερο  του  χερι, στη χειρολαβη, εσπασε απ τη φθορα κι αυτη Αμιλητος τον κοιταξε απ τον

 Αυτα τα δευτερόλεπτα πριν το βουρκωμα.. Πριν τον κομπο στο λαιμο.. Πριν τα μάγουλα, τα χειλη σκεβρωσουν  συστελλομενα,  πριν οι δακρυγονοι αδενες εκραγούν, πριν οι σκεψεις, οι πικρες αναμνησεις κατακλυσουν τον εγκεφαλικό φλοιό, πριν η  καρδιά  ραγισει, πριν τα γονατα  κοπουν, πριν ουρλιαξει, πριν κλωτσησει ο, τι βρει μπροστα της. Ανέβασε τα γυαλιά ηλίου, τα μοντερνα,  με τον πλατυ φακό Εκρυψαν τα μάτια, τον καθρεφτη της ψυχης, εκρυψαν τον πονο, το ζόρισμα, τ αδιεξοδο.. Εκρυψαν τη θύελλα της καρδιας της.  Εκρυψαν τη ματαιωση, τ ανικανοποιητο. Εκρυψαν τη μοναξια της. Εκρυψαν τη σύγκρουση.. Ο Ήλιος δεν ηξερε τα πάθη των ψυχων.. Ο Ηλιος ανετειλε  δέκα μερες μετα την φθινοπωρινη ισημερια, πλαγιες οι ακτινες του.. Μπηκε σε σπίτια, σχολεία, παρκα,  σκιες πλαγιες, ανορθόδοξες,  σκιες που τρεκλιζαν. Ψυχες που τρεκλιζαν,  κάθετη η πραγματικοτητα, πλάγια η επιθυμία. Διελκυστινδα η ζωη.. Η  εσωτερικη σκάλα η  πιο δύσκολη στιγμη της .. Ο Ηλιος δεν εφτανε μεχρι εκει, δυο μετρα μετα την εισοδο του κ

 Ένα προσκύνημα προγράμματιζε κρυφά απ' όλους . Τους κοιταζε, τους ακουγε να λεν για τα διεθνη, τη φτώχεια, την ακριβεια αλλά ο νους του κι η καρδια του ταξιδευε.. Θα ξεκινουσε απ την γωνιά της αποθηκης που κατά τη διηγηση της μανας του ηταν η κουνια του..  Μπουσουλωντας,  στη στάση που ειρωνεύονται οι ορθολογιστες της συγκυριας, θα εφτανε μεχρι το χωραφι, θα αφηνε τα χερια του και το προσωπο του θα χωνοταν μες το χωμα,  οπως στο σωμα της αγαπημένης του.. (Στ αεροδρόμιο "Ελληνικό" το καλοκαιρι του 1977, μετα απο 26 χρόνια μεταναστης στο Αμερικα κατεβηκε τη σκάλα της ολυμπικ αϊργουεης  και φιλησε την μελωμενη πισσα, την πίστα της νοσταλγιας του..)  Κρύος αερας στην πλάτη του, ανασηκωθηκε.. Χωματα στο προσωπο του. Το δεξι του χερι στηριχτηκε σ ενα τελάρο ξεχασμενο στο χωραφι,  οι γαμπες του ορθωθηκαν! Πρώτη φορα!! Περπαταει πια!!  Το δεξι πρωτα, ξυπολητος προχωρησε.. Δυο φορες κοιταξε πισω.. Κανεις!! Έτρεξε σ ενα γαλάζιο που τον καλούσε! Ελευθερια και κλήση. Ματωμένα πελματ

 Τι μας τρομαζει; Οτι ξεσκιζονται οι βεβαιοτητες μας; Οτι εξατμιζονται οι ιδεολογιες μας; Οτι οι άνθρωποι φοβουνται; Οτι η ανθρώπινη ιστορια ειναι μια λιμνη αιματος; Οτι η τεχνολογικη εποποιία σβηνει τα φωτα, παγώνει τους ανθρώπους; Οτι πνίγονται ανθρωποι στο Αιγαιο και σ άλλες περιοχες της Μεσογειου; Οτι βιάζονται γυναικες  καθε μερα; Οτι θελει φακελακι ο γιατρός; Οτι  οι πόλεμοι δε σταματουν; Οτι υπάρχει μισος; Οτι οι Κινέζοι εχουν δικτατορια; Ότι τα παιδια βαριουνται στα σχολεία; Οτι οι παπαδες είναι αμαρτωλοι; Οτι ο σοσιαλισμος απετυχε; Οτι ο Εκτωρ Κουφοντινας οδηγει τα Εξαρχεια σε διάσπαση; Οτι δε γινεται κατανοητος ο Πουτιν που θελει να υπερασπιστεί την ανατολίτικη νοηματοδοτηση εναντι της δυτικής; Οτι η Αιτωλοακαρνανια δεν εχει πια καπνά κι η Ζάμπια στην Κεντρική Αφρική καλλιεργει τσεμπελια; Οτι μας σκλάβωσε η pfizer, ο Μητσοτακης, ο Τσιπρας ΈΜΜΕΣΑ που λεει κι ο Γιασονας; Έμμεσα, η νεα πολιτικη ενοχοποιηση!! Εμμεσα, ο νέος φασισμος!! Έμμεσα, ως απογονοι του Αδαμ, κουβαλαμε το πρ

 Με το πρωτο άναμμα του τζακιου, το μαδερι που στηριζε τη σκεπή και ηταν διπλα απ την μάλλον τρύπια καμιναδα, (το μ'χαρί) έπεσε. Ετρωγα  βραδινο μπρος στο τζακι.. Καταής... Μονος μου..  Έσκασε ακριβώς δίπλα μου. Τσαντιστηκα που διεκοψε το δείπνο μου Ξυπνησε κι η Βαβω. Αναμαλλιασμενη κατεφτασε απ το "ψυγειο". "Ψυγειο" έλεγα τ αλλο δωμάτιο που δεν είχε τζακι. -Σεισμός; ρώτησε.. -Οχι, σάπισε κι ειναι και καρβουνιασμενο,  το βαράει ο καπνός κι η φακλα οπως ανεβαινει.. Ποσα χρόνια ειναι το σπιτι; -Βαρεσες; -Όχι, σπάστηκα.. Σταματησα το φαΐ. -Φαε τ χαψιά σου και τραβα στο φουρναριο να φερεις τη σκάλα και μια τριχια. "Σκεπατζου" η Βαβω, το χε συλλάβει το μερεμετι.. Οριζοντιο το μαδερι, να το δεσουμε απ το κεκλιμμενο. Ορθιος αποτελειωσα το φαΐ μου μπρος στο τραπεζάκι που ηταν το πετρογκαζ της εταιρειας petrogaz, τρια ματια, εμαγιε, μαυρες σκαρες, στο μικρο ματι φρακαρε μονιμα το μπρικι του καφε,  σηκωνες με το φούσκωμα του ελληνικού το μπρικι κι έπαιρνες και τ

 Ως παιδιά που ποτέ δεν ωριμάσαμε, με περιέργεια οπως διηγειται κι η Παλαια Διαθηκη για τους πρωτοπλαστους θα δοκιμάζουμε πάντα τον κινδυνο..  Επιθυμία για τον πειρασμο του κλειδωμενου συρταριου, του ψηλου ραφιου..  Επιθυμία γνωριμιας με τ αγνωστο, βαρος κι ανιαρό το γνωστό. Λαιμαργα τα ένστικτα καθοδηγουν , πεινανε, δε χορταινουν.  Σε καθέναν ανθρωπο αντανακλάται η ιστορια της ανθρωπότητας.. Στην ιστορία της ανθρωπότητας ανακεφαλαιωνεται  η ιδιοσυστασια ενός(του) ανθρώπου..  Κι η καθε γενιά, καθε αιώνας ενα ενδιάμεσο μεταξύ μοναδας και Ιστορίας  γεφυρα αμφίδρομης επικοινωνιας τους.  Κι η κάθε γενιά επανέρχεται κι επαναλάμβανει τη μοιρα , το ενστικτο της περιεργειας.. Κι η Ιστορια γεμίζει τις σελιδες της..   Ατρόμητη, η καθε γενιά πάει στα "βαθιά", φλερταρωντας με την αρνηση στην οδηγια της μανας, ριγωντας απο αδρεναλινη στον κινδυνο. Ανακοινώνει εφευρεσεις, ηθικες, σωτηριες τοσο απαράλλαχτα οσο η προηγουμενη της, τοσο προφητικα οσο η επόμενη της..   Παραληρηματικα οπως το μι

 Μια βροχη να ξεπλυθει η σκονη του κοσμου.. Κονιορτος, σμηγμα,  "μάκα ", ίζημα, κατακάθι , πυον. Πυον του πονου, πυον της μολυνσης μας.. Βροχη, εξατμισεις του Ατλαντικού και της Μεσογειου, της κοιτιδας του δυτικου πολιτισμου.  Υγροποιησεις των ατμών εκει που δεν υπάρχουν συνορα κι ανθρωποι,  εκεί που δεν υπάρχει πυον, στον Ουρανο.. Μια βροχη ουράνια, δυνατη με θυμό, νερό ορμητικο να καθαρίσει την "Κόπρο του ανθρωπου."  Ο Ηρακλης  πεθανε απο ερωτικη ζηλεια,  ερωτα προδομενο, απ τον εγωισμο της Δηιανειρας.. Με τον  Αχελωο πάλεψε γι αυτην, στον  Ευηνο με τις υγρες εκκρισεις του Νεσσου  ξεκινησε το τελος του.. Υγρη μοιρα.  Βροχη, ποταμια, κατακλυσμοι να σκεπάσουν καθαρτικά τον κοσμο.. Βροχη να πλυνει τούς δρόμους, ρυάκια με ορυκτελαια στο χρωμα του ουρανιου τοξου να  χανονται σε μια σχαρα υπονομου..  Βροχη να πλυνει τις πλατειες, τα προαυλια,τα πάρκα,  τα μπαλκόνια. Πεταμενες τσιχλες, αποτσιγαρα, τελειωμένοι ερωτες να "παρθουν απ το ποταμι" Βροχη να καταστρέψε

 Ενα ωραιο εχουν οι κρίσεις!! Γεννουν θεούς, σωτηρες, καλούς ανθρωπους.. Βγαινουν απ τα σεντούκια οι λυσεις! Οι λυσεις που δεν εισακουσθησαν  απ τους προηγούμενους... Χιλαδες χρόνια Ιστορια, αλλα αυτοί δεν ήξεραν!! Εμεις ξερουμε!!  Αλλος φερνει ως λυση την πίστη στο Θεο, αλλος στην ταξη και την ηθικη, αλλος την απαλειψη της φτωχειας,  αλλος θυμηθηκε το Ροβεσπιερο, αλλος τον Σταλιν, αλλος τον Σόλωνα, αλλος το dna,,  άλλος την υγρασία του Αγρινιου, αλλος τα σκιτσα του Παπανικου, αλλος τον Μαρινακη, άλλος την Πατριαρχια, άλλος την ευγονικη, άλλος την αντισύλληψη.. Αλλος για τη βάρκα μας!!  Μαζες στον Αχέροντα, ουρλιάζουν, τσιριζουν.. Φοβος θανατου οχι επικειμενου και βιολογικου, αλλά καθημερινού,  με τον ομφάλιο λωρο κομμενο  προωρα, κουναμε το σωμα μας, παγιδευμενοι στη μητρα, μελλοθανατοι πριν δουμε το φως.. Υπερηχογραφημα  του τρόμου μας, των σπασμων μας, του επιθανατιου ρογχου μας τα σοσιαλ μηντια..

 Ομαδοποιησεις, αναζητησεις συνοχης.. Δεν είμαστε ουτε Θεοι, ουτε θηρια.. Ψαχνουμε το καταφυγιο, εκει που ειναι κι αλλοι.. Σόι, οικογένεια.. Με ειπαν Στελιο, κληρονομια απ εναν παππού.. Με ειπαν παιδι, βιολογικη κι εξελικτικη ταυτότητα, συν-ομηλικοι. Με ειπαν "αγροτιά", η οικονομική βαση του χωριου μου. Με ειπαν "φοιτηταριο", αμφιθεατρα, συγγράμματα, πτυχίο.. Με ειπαν επιστημονικο προλεταριατο, ανεργια.. Με ειπαν αναπληρωτή, οπου γης και πατρίς, επιδομα ανεργιας, ΟΑΕΔ. Με ειπαν "κοσμο της εργασιας"  Με ειπαν δάσκαλο,  μελος συλλόγου.. Με ειπαν "χαμηλομισθο και λαϊκά στρωματα".. Στρωματεξ.. Με είπαν "τριτεκνο" και μακαρόνια δωρεαν.. Με ειπαν ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, PIN. Πλατφορμες προθυμες σε προσβαση.. Τον Δημητρη, τον ειπαν "μενουμευρωπακια", την Ελενη  την ειπαν "φεμινιστρια", τον Γιάννη  "ισαποστακια", τον Αλέξη τον ειπαν " αντιφα", την Κατερίνα  "μπολιασμενη", τον Κώστα " ανεμβολιαστο",

 Τα προστατευτικα δίχτυα που καθυστερουν την επίγνωση της πτωσης, είναι μέρος της πτωσης.   Φραγμοι, ελπιδες θεραπειας, καθυστερήσεις συναντησης  με τον πυθμενα του πηγαδιου, με την αβυσσο μας..  Η αβυσσος ειναι η  πραγματικότητα, οταν την συναντησουμε θ αποκτήσουμε το "γνωθι σαυτόν"  Τάζουν, τάζουν προγνωστικες θεραπειες, τάζουν ψυχολόγους, τάζουν κοινωνικους λειτουργους,ταζουν προγράμματα καταπολεμησης της φτωχειας, της βιας.. Ταζουν συστήματα, εκπαιδεύσεις, ταζουν δρασεις, ταζουν.. Κάθε βδομαδα κάτι ταζουν.. Κι αποτυχαινει το προηγουμενο ταξιμο,τα διχτυα σπάζουν κι ο ανθρωπος βυθιζεται, οδευει προς την αυτογνωσια που ναι το σκότος του πηγαδιου. Και διαμαρτυρονται για την ποιοτητα των διχτυων προστασίας και βαυκαλιζονται οτι τα δικά τους δίχτυα, οι δικοί τους ιμαντες προστασίας δε θα κοβονταν ποτέ.. Και θα εμενε στη μεση του πηγαδιου ο άνθρωπος, θα έβλεπε εστω  λίγο φως ..  Το φως του κοσμου δεν είναι το φως του ανθρώπου.. Και ξεσκιζει με δόντια και με νυχια τα διχτυα ασφαλ

 Κυκλοφορει μια επιστολη παραίτησης αναπληρωτή εκπαιδευτικου.. Κατανοητή και σεβαστή.. Η κατάσταση ειναι αποκρουστικη σε καποια σχολεία.. Ο εκπαιδευτικός, ο δάσκαλος δύναται να παραιτηθεί απο υπάλληλος του Υπουργείου Παιδειας.. Δεν παραιτειται ομως ποτε ως δασκαλος..  Μαχητες ειναι οι δάσκαλοι εναντι ολων των αντιφασεων της ιδιας της ζωής.. Δε εχουν οπλα παρα μονο το λογο τους, το παραδειγμα τους, την αγάπη για το παιδι.. Ουτε το DNA του είδους μας θ αλλάξει ποτέ, κι οι μοναδικές κι ανεπανάληπτες συνθεσεις του γενετικου υλικου που συγκροτουν το κάθε παιδι δε θα προβλεφθουν ποτέ.. Δε θα παψουν τα οικογενειακά προβληματα, δε θα παψουν τα ενστικτα του βιολογικου "είναι" των παιδιων..  Τα παιδια μάς δοκιμαζουν και μεσω της πιο αναπάντεχης, βιαιας, ενοχλητικης συμπεριφορας.. Συν-διαλεγονται με τα πιο πρόσφορα γι αυτα εργαλεια.. Το κλαμα, την γκρινια, την διεκδικηση,την οργη..  Το έλλειμμα το χουμε εμεις οι μεγάλοι , οι δάσκαλοι κι οι γονείς.. Η γενικη ανασφάλεια των ενηλίκων, η αδ

 Έβλεπαν όνειρα σε κείνο το χωριό. Και πώς να μη βλέπουν; Νωρίς κοιμόταν, κατακοποι. Με το που μεγάλωνε η νύχτα κι άλλαζε η ωρα τα παιδιά πρώτα, η μάνα μετά το πλύσιμο των πιάτων κι ο πατέρας αφού επέστρεφε απ το καφενείο πηγαιναν για ύπνο Απόψε δε θα ρθει, δεν ειναι καν στο χωριό. Απ τ Αη Δημητριού και μετά κοιμάται στην τσιγκινη καλύβα στο λιοστασι. Ειχαν μεινει κατι βαρέλια απο την πίσσα που εστρωναν το δρόμο, τ ανοιξε με τσεκούρι, τα οριζοντιωσε με την βαριοπουλα, τον σκελετό με κατι πουρνάρια εφηβα κι έφτιαξε κονάκι μες το λιοστασι..  Το Μαη την εφτιαξε, μυριζει ακομη η πισσα των βαρελιών.. Πόρτα δεν εβαλε, το καλοκαιρι την βρηκε γεματη οχιες.. Τα μεσημέρια  του καλοκαιριου εμπαινε λιγο για τον ισκιο.. -Δε βραζει ο τσιγκος, καταμεσήμερο; Πώς τ αντέχεις; τον ρωτουσαν -Πέφτει ο ίσκιος απ την ελιά,  κατ απ τη μεγαλη την ελια την έφτιαξα..,  απαντουσε περήφανα. Τα λιοδεντρα  δε ριχνουν ισκιο,  τα λιοδεντρα  ριχνουν φύλλα,  πολλά φύλλα ολο το χρόνο.. Κι απ τον Σεπτεμβρη ριχνουν κι ελιε