Διηγαίματα

 Το Πνευμα το νιωθεις μυστικα στην συνοχη του κόσμου.. Απαν  στα φρυγανα το στρωμα να λιαστει, να ξεμυρισει απ την υγρασια του κατωγιου.. Ξαπλωσα, πεντε χρονων,  δεν πηγαινα ουτε νηπιαγωγειο.. Ηταν απαγορευμενο να κοιταζω τον ηλιο,  ενδημουσαν και οφθαλμολογικα προβληματα στο χωριο,  μας κοροιδευαν οι Μαχαλιωτες :"δωδεκα Παπαδαταιοι με δεκατρια μάτια" Τ αδερφια στο σχολειο, νοικοκυρες σε καθαριοτητα, η μανα σφουγγαριζε.. Δε μ έβλεπε κανενας.. Δειλα, δειλα ανοιξα τα ματια, κοιταξα δεξια - αριστερά, οι νεότερες της μητερας μου ξεσκατιζαν τα μωρα τους.. Περιμενα την αλλαγη του νερου σφουγγαρισματος του κουβα απ την  υπαιθρια βρυση της αυλης, ν αποφυγω απρόοπτα απ την μανα που θ μ ανακαλυπτε οτι κοιταζω τον ηλιο.. Κατεβηκε τη σκαλα, γρηγορο βαδισμα, ηχος βρυσης, μυρωδια πρασινου σαπουνιου.. Ανεβηκε νσ  σφουγγαρισει, ειχα τουλαχιστον ενα τεταρτο χρονο μπρος μου Μαυροκοκκινη, υφασμενη σ αργαλειο η επιφανεια του στρωματος.. Μαλλια λευκα προβατισια  χαιδευε το χερι μου απο μια μικρη