Διηγαίματα

 ..νταν..νταν..νταν  αργόσυρτα λυπητερά η καμπάνα του χωριού ..νταν..νταν..νταν..3 φορές.. Οι μεγάλοι γνώριζαν λίγο πολύ  ποιος ήταν στα τελευταια του.. Εγώ σπάνια  γνώριζα , δε με πολυενοιαζε κιόλας .. Παιδί  ήμουν  ,απομυθοποιημενος ήταν ο Χάρος ,άλλο πράγμα σήμαινε  η καμπάνα για μένα! Παπαδάκι, ιεροπαιδο από την τρίτη δημοτικού γνώριζα οτι και σ αυτήν την κηδεία θα είμαι παρών .. Στις λειτουργίες, στα μυστήρια, στις κηδείες πρώτος και με διαφορά !!  Πέθαιναν πάντα βράδυ, τους κηδευαμε πάντα πριν το μεσημέρι .. Τώρα λογω υπαλληλικων  και εμπορικών ωραριων γίνονται οι νεκρώσιμες ακολουθίες μετά το μεσημέρι.  Όπου να βρισκόμουν στ άκουσμα του λυπητερου απογευματινου ήχου ένα πονηρό χαμόγελο διαγραφοταν στο πρόσωπό μου.. Και πού να βρισκόμουν δηλαδή;   Ή "στ Καρυδ' να ματώνω γόνατα στο ξερό τεραιν (ηθελα να μοιασω στο Λεβ Γιασιν)  ή στο Λακο.  ή θα κλεβα κορομηλα.   ή θα έψαχνα για όπλα των Γερμανών,   ή θα περίμενα εξωγήινους στη Βιγλα.  ή θα βοσκαγα γιουλια  ή θα ειχαπεταχτε

Τώρα που έβαλα τη φωτο με το πότισμα καπνών ,θυμήθηκα πόσο ανορθολογικος ήμουνα και σ αυτή τη διαδικασία.. Ίσως όχι τόσο ανορθολογικόςς, δεν είναι η σωστή λέξη,αλλά μάλλον αντίπαλος ,αποδομητης ή εξωραιστης της αντίληψης : "το πότισμα είναι βαριά δουλειά!" Βαριές δουλειές ήταν όλες, άλλα ήμασταν και παλικάρια ή μάλλον παλουκαρια που έλεγε κι η γρια-Αντρίαινα..( είχα φάει ένα μάτιασμα απ αυτή, παραλίγο να πάω αδιάβαστος..ακόμα τρέμω..)  Λοιπόν το πότισμα των τσεμπελιων απ την Αμβρακία ήταν έπος που αντάξια υπηρέτησα. Στις αρχές του καλοκαιριού η μηχανή -αντλία 40 ίππων έπρεπε να μεταφερθεί στο πέλαγο.. Η παραλίμνια έκταση γεμάτη λάσπες και μουτυλη( ιλυς)δυσκόλευε το έργο μας.. όλα κόλλαγαν και γλιστρούσαν ή βυθιζόταν στο βούρκο.. Κλάρες και καλάμια κομμένα και πάνω τους οι ρόδες για να φτάσουμε στο νερό.. γνωμες ακουγόταν για την εγκατάσταση της αντλίας.. -πιο βαθιά να μη ρουφάει λάσπη!! -πιο αριστερά να χωρέσει και το τρακτέρ του γείτονα!! Έκανα χάζι βέβαια με το σκηνικό, αλλ

Ρε τι έχουμε ζήσει! Σα σήμερα 4 Αυγούστου το 1981 κατά τις 10 το πρωί όπως αρμαθιάζαμε στον Άγιο Στέφανο (Λάσπη) κι ένας λυσσασμένος ΒΑ άνεμος είχε αφυδατώσει τα πάντα ξεκίνησε πάνω απ τη δεξαμενή του δασαρχείου στον Πεταλά μια άγρια πυρκαγιά.. Σε λίγη ώρα βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος στην αυγουστιάτικη ξεραΐλα( ασφάκα, ξεράγκαθα, παλιούρια κ.α) του Πέταλά εξαπλώθηκε σ όλη την δυτική πλαγιά που βλέπει προς την Αμβρακία και τους παπαδαταικους οικισμούς Ριβιο κι Άγιο Στέφανο που ήταν γεμάτοι με καπνοκαλλιεργητές... Τώρα πια η ανησυχία έγινε τρόμος.. Οι βελόνες αρμαθιασματος πετάχτηκαν κι ο κόσμος μπήκε σε αγροτικά και τραχτερια όχι βέβαια για να πλησιάσει τη φωτιά,αυτό ήταν αδύνατο, αλλά για να οργανωθεί προληπτική άμυνα για τις κατοικίες, τις λιάστρες, τις στάνες και τα λιοστάσια που βρισκόταν στα ριζά του Πεταλα.. Εκεί στα ριζά βρίσκεται και το θρυλικό για την οικογενειακή μου ιστορία λιοστάσι , ¨τα Λαγκαδάκια"' Αιωνόβιες ελιές κεντρωμένες από αγριελιές από παππού κι από πατέ