Διηγαίματα

 Είχα κατέβει σαββατοκύριακο μετά την εξεταστική του Σεπτεμβρίου. Μ ήθελε ο πατέρας μου να μαζέψω τον αγωγό, τις σωλήνες ντε που έφερναν νερό απ το πέλαγο στα χωράφια.. Ναι ξέρω - ξέρω, δάσκαλος είμαι, αρσενικό ουσιαστικό οι σωλήνες-τους σωλήνες κι οχι θηλυκό. Όπως  η ψήφος που ναι το σωστό κι όχι ο ψήφος που θυμίζει τον "ψόφο τον κακό", έτσι καταριονταν η μάνα μου κατι ανοιχτοχρωμες α'λπες που επνιγαν τα κουτορνιθια της.. Άργησα να ξυπνήσω, είχαν "κάψει" οι σωληνες από το γαιδουροκαλοκαιρινο ήλιο του Σεπτέμβρη. Μ ένα φραπέ στο χέρι, σ εκείνο το σεικερ το μπεζ με το καφέ καπάκι, αφού είχα πασαλειψει ολον το μαρμάρινο νεροχυτη, ενα καρφωμένο νάιλον με λουλουδάκια που οταν μεγαλώσουν θα γινουν πλακάκια, έκανα κατά το πέλαγο παράλληλα με τον αγωγό.. Στην έβδομη σωλήνα, ήμουν δηλαδή 7χ6= 42 μέτρα απ το σπίτι.. -Στέλιο, γύρνα!! -Έριξα κάτι μπινελίκια, κοίταξα τον ουρανό για συγχώρεση.. Ένας γνωστός, χωριανός, έμπορος πια στ' Αγρίνιο είχε καθίσει ήδη στην αυλή. -