Διηγαίματα

"Το παλιό πεθαινει, το νεο δε γεννήθηκε ," Η εποχη των τερατων", κι αλλες ιδεοληψιες των καταπιεσμενων απ το χωρο..τον τρισδιαστατο χωρο.. Δεν ειναι εποχη των τερατων , ο Απριλης ειναι η εποχη των ερπετών και των φιδιων.. Σερνόταν μες τα χαμομηλια και τ αγριαγκαθα κατω απ της Βαβως το σπιτι.. Εδινε μαχη με τη γάτα μες το σπιτι, διπλα απ το κρεβάτι μου 14 Αυγουστου που ειχα ανέβει στο χωριο να κοιμηθω, να τιμήσω την "Κοίμηση της Θεοτόκου" την αλλη μερα. Κι η νυφη απ την Αθήνα, την βρηκε την οχια στο κρεββατι της, δεν ευδοκιμησε κι ο γαμος αργοτερα.. Σταματησε το μοιρασμα των λουκουμιων, "της παρηγοριας", στην Παναγια τη Μαυρομματα της Παπαδατου στην κηδεια ενός παραξενου γεροντα (τυχαιο?) όταν γραια π καθαριζε τον τάφο του αντρα της με γαντζωμενη την οχια στην παλαμη της εφτασε σκουζοντας στην σκουριασμενη πορτα του νεκροταφείου.. Τυφλιτης, ψευδοπους αποδους, μπουνταλοφιδο να λεμε την αληθεια, δεν περασε κανένα ποτε απεναντι απ το δρομο, και το πι

  Γυριζα με το σταρλετακι από το μονοθεσιο που δούλευα καμιά 50αρια χιλιομετρα απ τ Αγρινιο. Λακουβες, λάσπες, ερημια.. Σπίτια διπατα, σφαλιστα η αστυφιλία τα χε αδειάσει μαζι με την πλατεία , τα χωραφια, τις στανες.. Τρεις μηνες πρωι, μεσημέρι διεσχιζα αυτο το χωριο για να φτασω στο επομενο που ηταν το σχολείο μου.. Άνθρωπο δεν ειδα, παρα μονο ενα πρωι του Νοεμβρη μ ομίχλη μια καμπουριασμενη γρια..σαλεψε Κορναρα, δε γυρισε, ισως δεν ακουσε, ισως δε μπορούσε απ τη μεση της, ισως δε νοιαζοταν... σαλεψε λιγο το χερι της.. . Σημαδια ζωης απ το τελος Νοεμβριου δυο καμιναδες τις εφταμιση το πρωι και κατι κουδουνια απο λιγοστα "μανάρια" με το σχολασμα κατα τις δυο παρα τεταρτο το μεσημέρι... Στην κλειστη στροφη μες το χωριό - φαντασμα επιασα δεξια τ απομεσημερο να χωρεσει το 32αρι λεωφορειο που μετεφερε τα γυμνασιοπαιδα απ το κεφαλοχώρι.. Αλληλοκοιταχτηκαμε με τον οδηγο, κατι ήθελε να μου πει, κατι ηθελα να του πω. -Δασκαλος εισαι; -Ναι, απ Αγρινιο καθε μερα. -Πέρυσι ειχε μια

 Χοντρο χαρτονι με camel παπουτσιων βαμμένο.. -Βάλτο στη μεση σου, πανω απ τη φουστανέλα   γυρω απ την κοιλια σου,  εδω θα βαλεις το κουμπουρι... Κολοκοτρώνης εισαι! Κοιταξα τη δικια της κοιλιά, ταξιδεψα στο παρελθον μου,στην ιστορια μου  δεκα χρόνια πισω, ημουν μεσα της. -Ειναι σκληρό κι αλυγιστο μαμα.. Δε θα μπορω να  γονατισω..  - Δε γονατιζει ο Κολοκοτρώνης! -Θα γονάτισω σ ενα ξωκκλήσι  μπρος στην Παναγία. -Ποια κοπελα κανει την Παναγια; -Σε κονισμα θα το κανω.. -Τι θα ζητησεις;; -Δε θυμάμαι, κατι για τους προσκυνημενους.. -Δε τα μαθες τα λογια ακομα;  Δεν "αδειάζω" να σ κραταω  το χαρτι.. -Δεν εχει λογια, σιωπηλα προσεύχομαι κι ανακοινωνω εξω στ ασκερι μου:  "φωτια και τσεκουρι στους προσκυνημενους!" Εσκυψε να μου φορεσει πλεχτες καλτσες, μαλλινες, σα την "τσακτσιρα" των βλαχων .. Τις ανεβασε, σκληρο πλεχτο εφτασε μεχρι τους μηρους μου.. -Τσιμπανε, δεν εχεις κανα ασπρο καλσον; -Τα πρωτα σου καλτσακια ηταν μπλε, βαμβακερα, τα φερε η θεια σου.. τα βγαζε

 Ειχε βγάλει τη μασέλα του, την εβαλε σ ενα ποτηρι με corega tabs  μυριζε σκορδαλια το σπιτι,   ηταν ο τελευταιος των ηρωων μου.  -Σε περιμενα νωριτερα.. -Μας κρατησε ο Δημαρχος, εθιμοτυπικα μετά την παρέλαση για καφε.  -Εφαγες;; -Οχι, αλλα δεν ηρθα για φαγητο. -Εμεινε λιγο φαγητο, είναι στο φουρνο. Ξαπλωσε με τα ρουχα της γιορτινης μερας..   Ησυχια, μονο το πηρουνι μου ακουγοταν.. -Σημερα, αυριο θα πεθανω.. Τον άκουγα με προσοχη.. "δε θα με θυμάται κανείς, ούτε το καντηλι μου θ ανάβει ποτέ" Χηρος απο πενταετιας, παιδιά δεν ειχε, ηταν ακληρος. Καθαρο το σπιτι, άδειος ο νεροχύτης, χωρίς φύλλα η αυλη του, πλυμενα και σιδερωμένα τα ρουχα, ξαραχνιασμενο το ταβανι.. -Εχει και κρασι στο ντουλαπι, κατ' εβγαλα φετος απ τ αμπελι μου.. Σηκωθηκα, με σερβιρα. -Βιβα, χρονια πολλα για τη μερα.. -Βιβα, γι αυτο σ ηθελα, για τη μερα, τη γιορτη την επετειο, τους ηρωες... Από τότε που εμεινα μονος βλεπω πολλη τηλεοραση, κλεινουν νωρις τα καφενεια, ερημωσε το χωριο, μαζεύομαι νωρις εχω και τ

 Κατω απ την καρυδιά στ "Κοτσιακη" το σπιτι ξάπλωσα, πικρός ισκιος σα τις φλουδες του καρπου της... Απ τα πλατια της νευρωδη φυλλα περναγε λιγο φως ηλιου.. Τρεμοπαιζαν με τ αλαφρο αεράκι, κρυφτο ο ηλιος του μεσημεριου  με τα βλεφαρα μου.. Ανοιξα τα χερια, μια πέτρα στο δεξι μου εμποδιζε την εκταση του.. Την άρπαξα, την έκανα σφαιρα, στον ωμο κι η  εκρηξη του κορμου μου, του μπράτσου, του πηχη, της χούφτας μου την εστειλε σε τσιγκο χαλασματος.. Θορυβος σκληρος εβγαλε τη γειτονιά στο παραθυρι.. -Τι παλεύεις ωρε Στελιο,; ρωτησε πρωτος ο "Κοτσιακης".. -Κάνω γυμναστικη μπαρμπα Κ'στοφορε.. -Ουλα τα πιδια παιζ' νε μπάλα, εσυ χαλάς τσιγκια;; Εφυγα,  "αυριο θα φτιάξω βαρη, χρειάζομαι λιθαρια με τρυπες να βάλω τη μπάρα" Μπηκα στο φουρναριο πηρα το τσεκουρι, ροβολησα στ "βρουσκα  της Πατσιαλως"  Διπλα απ τα"Κουτσικαιϊκα", κατι κοντα πουρναρια Γκαπα - γκουπα  το τσεκουρι κατω απ το παράθυρο του γερο - Μπαμπη.. Τιναχτηκε αναμαλλιασμενος,  λε

 Ο χειμερινος  ληθαργος τελειωνε.. Πρωτα ο σπορος απ το φυντανι σε μια μαλλινη καλτσα "εσκαγε" μπρος στο τζακι.. Φλεβαρης, Μαρτης.. Τα τζακια κάπνιζαν ολο και λιγοτερες  ωρες.. Απ το ληθαργο ξυπνουσαν κι οι αγροτες.. Ο "θανασης", το κουμ-καν στα καφενεια σταματησε.. Κι οι κυνηγοι κρεμασαν το δικανο και πήραν το τσαπι.. Εγω ετοιμασα  μια βεργα και περιμενα την Καθαρα Δευτερα. Να κατεβω στο πελαγο μετα απο μηνες να στησω πεντε πετρες σε μεγεθος γροθιας και χτυπωντας τες με τη βεργα  να χαλασω τα" κουλουμα"!!   Ποτέ δεν ειχα καταλαβει την εκφραση, την εικονοποιησα  ετσι ως  βίαια εγκατακρημνιση πετρων  πριν το πεταγμα του  χαρταετου...  Το μαΐστρο περιμενα να φυσηξει , αλλα και το σόι απ τ Αγρινιο.. Ταραμοκεφτεδες!! Κι  ετοιμος χαρταετος, οχι κατι ασυμμετρα εξαγωνα με καλαμια και ζυμαροκολλα  που σκαρωναν τα χερακια μου.. -Τι ντυθηκες Στελιο χτες? -Πράκτορας της CIA θεια,  πηγα στ Μαχαλα τ απόγευμα ειχε κι ενα τραπεζι σα ρουλεττα κατ' απ τον πλάτανο,εχασα

 Παγίδες εστηνε παντού. Σπορακια απο σιταρι κατω απ το κοσκινο, ορθιο σε κλιση μ ενα σκοινι δεμενο στο μεταλλικο τριγωνικο  κρεμαστηρακι του. Η αλλη ακρη του σκοινιου στον δεικτη του παιδικου του χεριου μ ακοβο το νύχι του.. Πλησιαζαν τ αθωα πουλάκια κουνουσαν τις  ουρες  τους με πηδηματακια και με στροφες του κεφαλιου αριστερα - δεξια ζυγωναν τα σπόρια.. Λαιμαργα ξεκινουσαν το τσιμπολόγημα.. Δε σηκωναν πια το κεφαλι τοσο συχνά, με το φαΐ ξεχναγαν τον κινδυνο.. Κρυμμενος σ ενα θαμνο παρακολουθουσε ακινητο το σώμα, κομμενη η ανασα, μονο το μυαλο κι η καρδια λειτουργουσε "τραβα το σκοινι να παγιδευτουν" ελεγε το μυαλο του.. Κοίταξε το δεικτη του, στο τελευταιο "μηλο" μια περιστροφη του σκοινιου κοντα στο βρωμικο νυχι του οριζε το μελλον δυο πουλιων.. "αστα να χορτάσουν τουλάχιστο" ελεγε η καρδιά.. Δημιος κι η γκιλοτινα του σ αναμονη.. Παγιδες, μια θηλεια στην τρυπα του φραχτη.. "Αν περασει λαγος θα πιαστει κι απ τα δυο ποδια του" σκεφτηκε..  Την εσ