Διηγαίματα

"Το παλιό πεθαινει, το νεο δε γεννήθηκε ," Η εποχη των τερατων", κι αλλες ιδεοληψιες των καταπιεσμενων απ το χωρο..τον τρισδιαστατο χωρο.. Δεν ειναι εποχη των τερατων , ο Απριλης ειναι η εποχη των ερπετών και των φιδιων.. Σερνόταν μες τα χαμομηλια και τ αγριαγκαθα κατω απ της Βαβως το σπιτι.. Εδινε μαχη με τη γάτα μες το σπιτι, διπλα απ το κρεβάτι μου 14 Αυγουστου που ειχα ανέβει στο χωριο να κοιμηθω, να τιμήσω την "Κοίμηση της Θεοτόκου" την αλλη μερα. Κι η νυφη απ την Αθήνα, την βρηκε την οχια στο κρεββατι της, δεν ευδοκιμησε κι ο γαμος αργοτερα.. Σταματησε το μοιρασμα των λουκουμιων, "της παρηγοριας", στην Παναγια τη Μαυρομματα της Παπαδατου στην κηδεια ενός παραξενου γεροντα (τυχαιο?) όταν γραια π καθαριζε τον τάφο του αντρα της με γαντζωμενη την οχια στην παλαμη της εφτασε σκουζοντας στην σκουριασμενη πορτα του νεκροταφείου.. Τυφλιτης, ψευδοπους αποδους, μπουνταλοφιδο να λεμε την αληθεια, δεν περασε κανένα ποτε απεναντι απ το δρομο, και το πι...

  Γυριζα με το σταρλετακι από το μονοθεσιο που δούλευα καμιά 50αρια χιλιομετρα απ τ Αγρινιο. Λακουβες, λάσπες, ερημια.. Σπίτια διπατα, σφαλιστα η αστυφιλία τα χε αδειάσει μαζι με την πλατεία , τα χωραφια, τις στανες.. Τρεις μηνες πρωι, μεσημέρι διεσχιζα αυτο το χωριο για να φτασω στο επομενο που ηταν το σχολείο μου.. Άνθρωπο δεν ειδα, παρα μονο ενα πρωι του Νοεμβρη μ ομίχλη μια καμπουριασμενη γρια..σαλεψε Κορναρα, δε γυρισε, ισως δεν ακουσε, ισως δε μπορούσε απ τη μεση της, ισως δε νοιαζοταν... σαλεψε λιγο το χερι της.. . Σημαδια ζωης απ το τελος Νοεμβριου δυο καμιναδες τις εφταμιση το πρωι και κατι κουδουνια απο λιγοστα "μανάρια" με το σχολασμα κατα τις δυο παρα τεταρτο το μεσημέρι... Στην κλειστη στροφη μες το χωριό - φαντασμα επιασα δεξια τ απομεσημερο να χωρεσει το 32αρι λεωφορειο που μετεφερε τα γυμνασιοπαιδα απ το κεφαλοχώρι.. Αλληλοκοιταχτηκαμε με τον οδηγο, κατι ήθελε να μου πει, κατι ηθελα να του πω. -Δασκαλος εισαι; -Ναι, απ Αγρινιο καθε μερα. -Πέρυσι ειχε μια ...

 Ειχε βγάλει τη μασέλα του, την εβαλε σ ενα ποτηρι με corega tabs  μυριζε σκορδαλια το σπιτι,   ηταν ο τελευταιος των ηρωων μου.  -Σε περιμενα νωριτερα.. -Μας κρατησε ο Δημαρχος, εθιμοτυπικα μετά την παρέλαση για καφε.  -Εφαγες;; -Οχι, αλλα δεν ηρθα για φαγητο. -Εμεινε λιγο φαγητο, είναι στο φουρνο. Ξαπλωσε με τα ρουχα της γιορτινης μερας..   Ησυχια, μονο το πηρουνι μου ακουγοταν.. -Σημερα, αυριο θα πεθανω.. Τον άκουγα με προσοχη.. "δε θα με θυμάται κανείς, ούτε το καντηλι μου θ ανάβει ποτέ" Χηρος απο πενταετιας, παιδιά δεν ειχε, ηταν ακληρος. Καθαρο το σπιτι, άδειος ο νεροχύτης, χωρίς φύλλα η αυλη του, πλυμενα και σιδερωμένα τα ρουχα, ξαραχνιασμενο το ταβανι.. -Εχει και κρασι στο ντουλαπι, κατ' εβγαλα φετος απ τ αμπελι μου.. Σηκωθηκα, με σερβιρα. -Βιβα, χρονια πολλα για τη μερα.. -Βιβα, γι αυτο σ ηθελα, για τη μερα, τη γιορτη την επετειο, τους ηρωες... Από τότε που εμεινα μονος βλεπω πολλη τηλεοραση, κλεινουν νωρις τα καφενεια, ερημωσε το χωριο, ...

 Κατω απ την καρυδιά στ "Κοτσιακη" το σπιτι ξάπλωσα, πικρός ισκιος σα τις φλουδες του καρπου της... Απ τα πλατια της νευρωδη φυλλα περναγε λιγο φως ηλιου.. Τρεμοπαιζαν με τ αλαφρο αεράκι, κρυφτο ο ηλιος του μεσημεριου  με τα βλεφαρα μου.. Ανοιξα τα χερια, μια πέτρα στο δεξι μου εμποδιζε την εκταση του.. Την άρπαξα, την έκανα σφαιρα, στον ωμο κι η  εκρηξη του κορμου μου, του μπράτσου, του πηχη, της χούφτας μου την εστειλε σε τσιγκο χαλασματος.. Θορυβος σκληρος εβγαλε τη γειτονιά στο παραθυρι.. -Τι παλεύεις ωρε Στελιο,; ρωτησε πρωτος ο "Κοτσιακης".. -Κάνω γυμναστικη μπαρμπα Κ'στοφορε.. -Ουλα τα πιδια παιζ' νε μπάλα, εσυ χαλάς τσιγκια;; Εφυγα,  "αυριο θα φτιάξω βαρη, χρειάζομαι λιθαρια με τρυπες να βάλω τη μπάρα" Μπηκα στο φουρναριο πηρα το τσεκουρι, ροβολησα στ "βρουσκα  της Πατσιαλως"  Διπλα απ τα"Κουτσικαιϊκα", κατι κοντα πουρναρια Γκαπα - γκουπα  το τσεκουρι κατω απ το παράθυρο του γερο - Μπαμπη.. Τιναχτηκε αναμαλλιασμενος,  λε...

 Ο χειμερινος  ληθαργος τελειωνε.. Πρωτα ο σπορος απ το φυντανι σε μια μαλλινη καλτσα "εσκαγε" μπρος στο τζακι.. Φλεβαρης, Μαρτης.. Τα τζακια κάπνιζαν ολο και λιγοτερες  ωρες.. Απ το ληθαργο ξυπνουσαν κι οι αγροτες.. Ο "θανασης", το κουμ-καν στα καφενεια σταματησε.. Κι οι κυνηγοι κρεμασαν το δικανο και πήραν το τσαπι.. Εγω ετοιμασα  μια βεργα και περιμενα την Καθαρα Δευτερα. Να κατεβω στο πελαγο μετα απο μηνες να στησω πεντε πετρες σε μεγεθος γροθιας και χτυπωντας τες με τη βεργα  να χαλασω τα" κουλουμα"!!   Ποτέ δεν ειχα καταλαβει την εκφραση, την εικονοποιησα  ετσι ως  βίαια εγκατακρημνιση πετρων  πριν το πεταγμα του  χαρταετου...  Το μαΐστρο περιμενα να φυσηξει , αλλα και το σόι απ τ Αγρινιο.. Ταραμοκεφτεδες!! Κι  ετοιμος χαρταετος, οχι κατι ασυμμετρα εξαγωνα με καλαμια και ζυμαροκολλα  που σκαρωναν τα χερακια μου.. -Τι ντυθηκες Στελιο χτες? -Πράκτορας της CIA θεια,  πηγα στ Μαχαλα τ απόγευμα ειχε κι ενα τραπεζι σα...

 Lebensraum, spazio vitale και ζωτικος χωρος.. "Αριες φυλες" ,  "το καθηκον της Ρωσιας" , "εκλεκτος λαος" , "γαλαζιες πατριδες" , "ιστορικος ρολος", "τέλος της ιστοριας" "Μεγαλη Ιδεα" Κι αλλοι απελπιδοι εγωισμοι, αυτοαναγορευσεις, αυτοικανοποιησεις... Κι ακομη διαβαζουμε κειμενα απο συναισθηματικους Έλληνες με τίτλο : "ολη η αληθεια για την Ουκρανία".. (Ξερουν την αληθεια?).. Καμμια δεκαρια αληθειες διαβασα μονο σημερα!!  Και καθε γενια πρεπει να βιωσει τον πονο, το ψεμα, "η ελπιδα που ερχεται" ," η μεγαλη εικονα" "προσφυγομετρο", " " ανηκομεν στη Δυση"", " και στο Βορα και στο Νοτο και στην Ανατολη και στη Δυση και στον καμπυλωμενο χωροχρονο" Καθε γενια ανοιγει τον ταφο της επομενης, οπως καθε γέννηση παιδιου διαιωνιζει το θανατο.. Και καθε νεοτερη  γενια οπως καθε παιδι τρεχει ν αναψει κερι στον ταφο των προγονων του γνωριζοντας ότι ειναι και ο  ...

 Ο "Ω-εμποδιστης" φερνει ουκρανικο χιονιά !! Θα μοιραστούν οι Έλληνες παλι!! Κάποιοι θα φορουν  γουνες για το κρυο, κάποιοι μαγιω οτι δε τους αγγίζει τιποτα!!  Ο δαιμονισμενος  κυκλοφορουσε γυμνος. Δεν αντιλαμβανοταν την καιρικη  συνθηκη  "τι εμοί και συ Ιησού υιέ του Θεού του υψίστου; Δέομαί σου, μη με βασανίσης." Λεγεων, μάζα όχλος, χωρις λογο, καταφύγιο κι ασφαλεια το νεκροταφειο.. Κοιμοταν στους τάφους..  Ενα θορυβο ακουσε μες τη νύχτα, τραγουδουσε ο Σταβρογκιν μ ενα μπουκαλι βοτκα στ αριστερό του χερι.. " Τι εμοι κι συ Νικολάι Σταβρογκιν, μηδενιστη λογοτεχνικα δαιμονισμενε;" -Θελω να εξομολογηθω Γαδαρηνε, αποβλητε, χαλεπε!!  - Ειμαι Γαδαρηνος, εσυ τι εισαι Νικολάι? -Ρωσος το 1860, σοβιετικός μέχρι το 1990.. -Μοιαζουμε, εισαι αιωνιος σαν εμενα, αιωνιος και καταραμένος θελω ξενιστη για να επιβιωνω.. -Στο μυαλο τους μπαινεις ή στην καρδια? -στο μυαλο βρε Ρωσε  μηδενιστη, στο μυαλο!! Τους το κάνω "σούπα" με ιδεες, με ελπιδες, το παραδιδουν τ...